...

 

پارسال تقریبا همین موقع ها بود که امتحانام رو تموم کرده بودم و لحظه شماری میکردم که برم بلژیک..پیش داییم
فردا مامان اینا قراره همین کار رو بکنن و به مدت یک ماه برن اونجا، یعنی پیش داییم!
نمیدونم خوشحال باشم ناراحت باشم..چیکار کنم..نمیدونم ! فقط همینقدر که یه حس مجهول وجودم رو گرفته..یه حس بین خوشحالی و ناراحتی..!
از یک طرف خوشحالم چون میدونم قراره لحظه های خیلی خوبی رو اونجا سپری کنن و حسابی خوش بگذرونن..از یک طرف هم دلم به حال خودم میسوزه که این یک ماه رو چطوری باید بگذرونم ..با وجود وابستگی که به مامان و بابا دارم..

در هر صورت..! تا آخرین لحظه قراره خودم رو حفظ کنم که اثری از بی قراری تو چهره م نباشه..دلم نمیخواد بدونن تمام ذهن و روح و درونم مشوشه!  دارم همه ی سعی و تلاشم رو میکنم که تا آخر،  قیافه ی قاطع  ِ "خیالت راحت مامان..نگران هیچی نباش..همه چی مرتبه" رو نگه دارم!

آخ که چه کار سختیه!

آخ که پارسال این موقع من چه حالی داشتم..

 آخ که چقدر از امتحانا و تحویل پروژه های مزخرف بیزارم که منو خونه نشین میکنه..!

آخ...!